Samenvatting van het boek

Het verhaal begint met een man die de bomen telt in het bos, waar hij geregeld gaat uitwaaien. In zijn leven kende hij al veel mislukkingen en had een enorme bindingsangst. Hij was amper 23 en trouwde met de vrouw van zijn leven, Mirjam. Dit sprookje was slechts van korte duur want al na een half jaar wou hij van haar scheiden. Ze besloten er even tussenuit te gaan en vertrokken onder hun tweeën naar het prachtige Venetië. Zij raakt zwanger van een zoontje, Nathan. Mirjams man is helemaal niet te vinden voor een kind. Dit geeft aanleiding tot eindeloze discussies, vreemdgaan en uiteindelijk het verlaten van vrouw en zoon.

Hij is leerkracht en komt in contact met vele andere universiteiten, verspreid over de hele wereld. Hij loopt op deze manier zijn zoon, Nathan, af en toe tegen het lijf. Voor het eerst in New York., later in Wenen. Nathan herkent steeds zijn vader maar niet omgekeerd. De vader vraagt zich steeds af hoe hij zijn zoon wel zou moeten herkennen. Vroeger schreef hij verschillende brieven en kaartjes naar zijn zoon, maar Mirjam gaf ze nooit aan hem. Wanneer hij probeerde Nathan aan de lijn te krijgen, was het steeds Mirjam die de verbinding verbrak voordat hij zijn zoon kon horen. Vader en zoon spraken drie keer af om wat te babbelen. De gesprekken kwamen moeizaam op gang en er werd veel gediscussieerd. Vader worstelt met schuldgevoelens, spijt en wanhoop,
zoon Nathan is intussen een geliefde muzikant en ook hij ziet veel van de wereld. Hij gaat goedgezind, gedreven door zijn passie muziek, door het leven.

Vele jaren later krijgt Nathans vader plotseling telefoon van Mirjam. Ze heeft slecht nieuws in verband met hun zoon. Hij is opgenomen in het ziekenhuis en lijdt aan een onbekende ziekte. Het enige wat de dokters weten te vertellen, is dat hij lijdt aan één of andere geheimzinnige bloedziekte. Nathan ligt al verschillende maanden op de ‘comfortafdeling’ van het ziekenhuis. Nathans vader is van slag. Nathans wens is dat zijn vader hem komt bezoeken. Hij bezoekt zijn zoon, inmiddels rond de 40. De band tussen vader en zoon wordt heel hecht. Hij bezoekt Nathan zo veel als hij kan. Zijn zeldzame ziekte is moeilijk te behandelen. De verplegers zien hem als het perfecte studiemateriaal. Ze doen alsof hij een proefdier is en hij wordt voor alles en nog wat geopereerd.

Zijn ziekte blijft aanslepen en hij wordt er zeker niet beter op. Zijn vader kan dit zicht niet langer aan. Zoals elke dag, brengt hij ook nu weer een bezoek aan zijn zoon. Hij is verbonden met ontelbaar veel machines en overal rondom Nathans lichaam hangen talloze buisjes. Hij koppelt alles los en snijdt de plastic buisjes over. De grafieken op de machines veranderen al snel in een horizontale lijn. Ten slotte drukt zijn vader Nathan nog een kussen in zijn gezicht. Op dat moment komt er een verpleegster binnen en ziet wat er allemaal gaande is. De verpleegster verwittigt hem dat ze dat zal moeten doorgeven aan de hoofdverantwoordelijke. Dit maakte niet veel uit voor Nathans vader, zijn zoon was eindelijk verlost van alle ellende.